Όντας σε μια φάση που χρειάζομαι απεγνωσμένα ξεκούσαση για μην «χάσω την ισορροπία και πέσω», περιμενα πως και πως την προηγούμενη Κυριακή. Έιχα μια πρόσκληση από αγαπημένο πρόσωπο για φαγητο και γέλια και μιας και είχα «ξαναπαίξει το έργο» ήξερα πως ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να φορτίσω τις μπαταρίες μου από τα χαμόγελα γνωστών και αγνώστων. 🙂 Ωστόσο μια αναπάντεχει εξέλιξη ήρθε να «ταράξει» ευχάριστα το προγραμμά μου. Διπλό εισιτήριο για Tήνο από την κουμπάρα μου. Το συζητούσμε καιρό και φρόντισε εκείνη να γίνει και πραγματικότητα, μιας και οι δύο είχαμε ανάγκη να ξεφύγουμε. Και ξεφύγαμε!!!!! Ξεκινήσαμε πρωί πρωί του Σαββάτου με το πλοίο Ιθάκη, και μεσοπέλαγα βρήκα και τον Οδυσσέα μου… χιχιχιχιχιχι!!! (Σπίθα μην πανικοβάλεσε ήταν μόλις 2 χρόνων, δεν κινδυνεύεις!) Ήταν ένα πιτσιρίκι που καθόταν στο διπλανο τραπέζι, ήταν η «μασκότ» μιας μεγάλης παρέας, που ερχόταν από μακρια για να προσκηνήσουν τη Μεγαλόχαρη. Πολύ γρήγορα εκλεψε και τη δική μας προσοχή με τα νάζια του και αφότου συστηθηκαμε βρήκε ο μικρός τον άνθρωπό του… ετρεχε συνεχώς από μακρια με ανοιχτά τα χερακια του και έπεφτε στην αγκαλιά μου. Ακουραστός και κατα έναν περίεργο τρόπο ακούραστη και γώ. Λες και χανόταν κάθε ίχνος από την κουραση της εβδομάδας, κάθε φορά που ακομπούσε το κεφαλάκι του στον ώμο μου και μου χτηπούσε στοργικα την πλάτη με το μικρό του χεράκι! Το ταξίδι με αυτά και μ’ αυτά πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Χωριστήκαμε (προσωρινώς) με τον Οδυσσέα μου και πήραμε τον δρόμο για τα δωμάτια. Εκεί κάπου φλέρταρα έντονα με το κρεβάτι αλλά τελικά δεν ενέδωσα. Πήγαμε βόλτα στο νησί και το απόγευμα στην Παναγία να προσκυνήσουμε! Γενικά η μέρα πέρασε ξεκούραστα… δεν κάναμε τίποτα το εξεραιτικό αλλά για πρώτη φορά ένιωσα να απολαμβάνω και την παραμικρή λεπτομέρεια, από την θέα που είχαμε τρώγοντας σε ένα ταβερνάκι μέχρι και τον περίπατο στα μαγαζάκια της πολης. Απίστευτο το πόσο ευχαριστήθηκα ακόμα και τις εξουθενοτικές περατζάδες της κουμπάρας μου… χιχιχιχιχιχιχιχι!!! (Σοφάκι ήμαρτον! Όχι άλλο ποδαρόδρομο!!! 🙂 ) Και χωρίς να το καταλάβουμε ήρθε το μεσημέρι της Κυριακής και η στιγμή της επιστροφής. Κάνοντας, λοιπον, μια τελαυταία βόλτα στο δρόμο της Ευαγγελίστριας για πολλοστή φορά, έπεσε το μάτι μου σε μια βιτρίνα ιδιαίτερη, που κάπου εκεί ξεχώριζαν και κάτι νεράϊδες! «Εδώ είμαστε», είπα στην κουμπάρα και μπήκα μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη!!! Η ευχάριστη παρουσία της Χριστίνας(ιδιοκτήτρια του καταστήματος), η κοινωνικότητα της, το εξαίσιο γούστο της και η λατρεία της γι’ αυτό που κάνει ήταν τα «Ατού» της, που συνέθεταν μια παραμυθένια εικόνα στο μαγαζί. Ένα μαγαζί που σου έδινε την αίσθηση της φιλοξενίας σε έναν προσωπικό πάνω απ΄όλα χώρο, που μπορούσε να ταξιδέψει τους μεγάλους και να ενθουσιάσει τα παιδιά, μιας και κάθετι ήταν επιλεγμένο από την ίδια, στην προσπάθεια της να αναβιώσουν τα αυθεντικά πραγματικά παιχνίδια από γνήσια υλικά όπως το ξύλο και το χαρτί, όπως μας είπε χαρακτηριστικά, που υπήρχαν στην εποχή των γονιών μας και δυστυχώς σημερα εκλείπουν! Κάθε γωνία του μαζαγιού είχε κάτι να σου δώσει…δεν υπήρχε χώρος κενός… εμένα φυσικά που με έχανες που με έβρισκες ήμουν στην νεραϊδογωνιά όπου είχαν στήσει γλέντι μοναδικές αέρινες φιγούρες… η επιλογή ήταν δύσκολη… αν ήταν στο χέρι μου θα τις είχα πάρει όλες. 🙂 Αρκέστηκα σε μια… τα «βαφτίσια» της οποίας έγιναν εν πλώ με το Ιθάκη πάλι, από τη φαμίλια του Οδυσσέα μου, με τους οποίους έτυχε να ταξιδεύουμε πάλι μαζί και «κουμπαριάσουμε» κιόλας! Και το όνομα αυτής Σαββίνα, η συντέκνησα έδωσε το όνομα του άντρα της που είχε μείνει στην Κρήτη και δεν μπόρεσε να έρθει μαζί τους στην Τηνο. χιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχι! Γελάσαμε πολύ και ανακαλύψα πως χαμόγελα μπορείς να εισπράξεις ακόμα και απο έναν ξένο, πως τελικά ο κόσμος μας δεν είναι αυτό το απρόσωπο που αντιμετωπίζω καθημερινά, είναι χαμόγελα μικρών και μεγάλων που έχουν τη δύναμη να τα χαρίζουν σε γνωστούς και άγνωστους και να φωτίζουν τις μέρες μας!! Ευχαριστώ πολύ την κουμπάρα που μου έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγω, τον Οδυσσέα για κάθε του αγκαλιά, την οικογένεια του που έκαναν το ταξίδι μας ευχάριστο και φυσικά την συντέκνισα για την συντεκνιά!!! Επιφυλάσσομαι να κατέβω Κρήτη για να γνωρίσει και ο σύντεκνος το νεραϊδοβαφτηστήρι του!!! χιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχι!!! Καλό σαββατοβραδο σε όλους!!
Υ.Γ. Το σχετικό φωτογραφικό υλικό από αυτη την αποδραση, θα αναρτηθεί μεσα στη βδομάδα γιατί η μηχανη είναι ακόμα «όμηρος» της αδελφής μου στη Θεσσαλονίκη!! 🙂
Η χαρά σου, είναι και δική μου χαρά!!!
χιχιχι!!! Όμορφο και σπάνιο να υπάρχουν άνθρωποι που συμμερίζονται τη δική σου χαρα και την κάνουν διπλή! Σ’ ευχαριστώ!! 🙂
ομορφο απροοπτο , ε?
τετοιες στιγμες που ξεφευγεις, ειναι κατι που το χρειαζομαστε. κι εσυ τυχερη που το πραγματοποιησες!!
🙂
τι κάνεις γελαστό παιδί; σε είδα τυχαία στης μπουρδουμπλούμ και σε ξανα βρίκα:):)
καταπληκτικα τα χαμόγελα.. δεν υπάρχει πιστεύω άσχημο χαμόγελο..:):)
τι γλυκό ποστάκι.. χαίρομαι που περάσατε καλά.. έυχομαι να επαναλαμβάνεται συχνότητα.. χαχα πως μπορεί να μη σου χαμογελάσει κανείς..:):)
καλημερούδια:):)
Καλημέρα μικρή μου νεράιδα χαίρομε κι εγώ μαζί σου !!!!!!
lifewhispers
Έτσι ένιωσα και γω κουκλίτσα μου!! Τυχερή!! Έυχομαι να βρεις την ευκαιρία και να πραγματοποιήσεις και συ κάτι παρόμοιο μέσα στις επόμενες μέρες!!! 🙂
Κoulpa
Καλά είμαι, καλέ μου!!! Περνάω συχνά πυκνά όταν βρίσκω χρόνο από τη γειτονιά της γιατί καταφέρνει να με κάνει να χαμογελάω!!!
Όπως τα λες είναι δεν υπάρχουν ασχημα χαμόγελα, κάθε χαμόγελο μπορεί να γιατρέψει μια πληγή!!
Αnamella
Σ’ ευχαριστώ καλή μου!! Να αναμένεις τηλέφωνο για την Τρίτη το πρωί!! Θέλω πολύ να περάσω να σε δω έστω και βιαστικά μιας και έχω άδεια για να πάω για εξετάσεις!!! Σε φιλώ!!!