Κοίταξα μέσα μου και βρήκα μια γειτονιά,
που μονο ομορφα λουλούδια φυτρωναν.
Ειπα να μπω να ψάξω τα πάλια,
μα οι πορτες όλες έξω τους με κλειδωναν.
Κι έτσι όπως έμεινα μονάχη να κοιτώ, βρήκα ένα ομορφο κυκλάμινο στο μάρμαρο.
Εσκυψα χάιδεψα το μίσχο του να δω,
αν θα λυγίσει απο της καρδιας το βάσανο.
Τότε νεράιδα έγινε αυτό,
φουστάνι φόρεσε το άνθος της.
Και μου ‘πε στο αυτι κρυφά,
πως το χαμόγελο μου είν’ το πάθος της.
Δεν επαψα και γω ποτέ λοιπόν,
το γέλιο να χαρίζω ετσι απλόχειρα.
Και δεν ζητώ απο κανένα πίσω όλο αυτο,
να μου το δώσει ούτε στα όνειρα!!!
* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο άρθρο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση της παρούσας ιστοσελίδας και του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.
Οι νεραιδες πετουν ψηλα... 