Πέλαγος η Αγάπη

Στο απέραντο πέλαγος ο νους μου αρμενίζει,

μα η καρδιά μου δε χάνεται,

πάντα πίσω γυρίζει.

Η αγάπη σου άγκυρα, η ματιά σου ο φάρος,

σα πυξίδα ζωής με γεμίζουν με θάρρος.

Ο δρόμος μονόδρομος, μαζί να διαβούμε και

τ’ «άστρα» που κάναμε να λάμψουν να δούμε.

Πηνελόπη Ευτυχίου

Ζούμπερι

15/05/2022

Κι έχει ένα φεγγάρι απόψε

Θα στείλω το φεγγάρι, να πει πως σ’ αγαπώ,κι ας μείνω όλο το βράδυ όρθια, να καρτερώ.Θα φτιάξω παραμύθι με ήρωες πολλούς, να διώχνουνε τη λύπη κι όλους τους στεναγμούς. Κι όταν τα φώτα σβήσουν κι ο ήλιος ξαναβγεί,στην αγκαλιά σου θέλω η μέρα να με βρει!!

Αφιερωμένο….❤️Π.Β. 21/01/2022

* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Η αγάπη

Στης νύχτας το ξημέρωμα, τα μάτια μου ανοίγω και κάποιο αστέρι φωτεινό που ξεμεινε πιο πίσω,
έλαμψε, με χαιρέτησε και μου πε να μη φύγω, γιατί η μέρα δεν αργεί που θ’ρθεις πάλι πίσω.

Το κοίταξα, του γέλασα, του έκλεισα το μάτι
και του ψιθύρισα γλυκά: «ξέρεις εσύ απ’ αγάπη»?

Η αγάπη αστεράκι μου, δεν είναι σαν κι εσένα,
που λάμπεις μοναχά όταν θα φύγει η μέρα.

Η αγάπη η αληθινή, φευγιό δεν εγνωρίζει.
Στέκει αγέρωχα εκεί και πάντοτε ελπίζει.

Με πίστη και υπομονή, ολα τα καταφέρνει.
Σα τ’ αεράκι το ζεστό το μέσα σου χαϊδεύει.

Σου μαλακώνει την καρδιά, τα δύσκολα ν’αντεχει.
Καμώματα και πείσματα ποτέ της δε τα θέλει.

Αυτή η αγάπη, αστέρι μου, μπορεί και να γεννήσει
άγνωστα συναισθήματα, τον κόσμο να γεμίσει.

Και θα στηθεί τότε χορός και μέγα πανηγύρι
θ’ ανθίσει η πλάση απο χαρά και θα μοσχοβολήσει.

Τότε αστεράκι μου, γλυκό, θα ευχηθώ να πέσεις,
να γίνεις άνθρωπος κι εσύ και να γευτείς τη μέθη.

Μέθη απ’ αγάπη στην καρδιά δε θα ‘χεις ξαναζήσει
και η λάμψη σου τότε θα δεις ποτέ της δε θα σβήσει.

Αφιερωμένο στη ανιδιοτελή αγάπη, που είναι ο μοναδικός προορισμός του ανθρώπου…♥️

Πηνελόπη Ευτυχίου

• Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Μην αφήσεις τη ψυχή σου να καεί …

Κουράστηκα Αστόχαστε!
Κουράστηκα πολυ, να βλέπω την Πατρίδα μου να λιώνει σαν κερί.
Δεν είναι μόνο η φωτιά, δεν είναι η πανδημία.
Είναι που δύσκολα θα βρεις στον κόσμο κάποια Αξία.
Χάθηκε και η Φρόνηση, χάθηκε και η Γνώση.
Τις έδιωξες Αστόχαστε κι ο τόπος έχει βαλτώσει.
Ψάχνω να βρω τον Συνετό. Ψάχνω μα δεν τον βρίσκω.
Που κρύβεται άραγε κι αυτός, να πάω να τον ξυπνήσω;
Θάφτηκε μες στις στάχτες σας;
Πέταξε για τα ξενα;
Μήπως τον ψάχνω άδικα και κρύβεται σ’ εμένα;
Μήπως αυτή τη Σύνεση, οφείλω εγώ να φέρω κάνοντας πρώτα αλλαγές στο μέσα μου, που ξέρω.
Μήπως να παψω να ζητώ αχόρταγα την ύλη και την φτωχή μου την ψυχή ν’ αφήσω να ανθίσει;
Μήπως αυτή η βόλεψη που πάντα αναζητούσα ήρθε ο καιρός που έγινε η φυλακή μου η ίδια;

Σα το λαό και οι άρχοντες έλεγαν οι γιαγιάδες.

Μα ο λαός αχόρταγα μετράγε τους παράδες.

Ήθελε πλούτη πιο πολλά, παιδιά στη δυστυχία, τους βόλεψε όμως «όμορφα» αυτή η αναρχία.
Αστόχαστε, τελείωσες!!!
Θα φύγεις από τη μέση, γιατί στα χέρια μου κρατώ πλούτη που δεν τα ξέρεις.
Είν’ τα παιδιά και είν’ αυτά που θέλησες ν’ αφήσεις μες το σκοτάδι δίχως Θεό, έγνοιες να τα γεμίσεις!
Είναι αυτά που αύριο θα φέρουνε το Φως κι εσύ θ’αναρωτιεσαι «Κερδίσανε, μα πώς;»
Είναι που εκείνα ξέρουνε, πως έχουνε το χρέος να προστατεύσουν τη χώρα τους αλλάζοντας το «εγώ» τους.
Τα μάθαμε πως ο Θεός θα είναι ο Βοηθός τους και έτσι κανένας δεν μπορεί να πάρει τ’ όνειρο τους.
Φύγε, λοιπόν, Αστόχαστε και πίσω μην κοιτάξεις δεν έμεινε άλλο τίποτα πια που δεν έχεις κάψει.

6/8/2021

Πηνελόπη Ευτυχίου

* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Σε κοιτώ και προσμένω

Σε κοιτώ και προσμένω.
Προσμένω να γαληνέψεις  το μέσα μου.
Να πάρει το κύμα σου την έγνοια μακριά, να την πνίξει.
Να γιατρέψει η αλμύρα σου τις πληγές και το γκρι τ’ ουρανού να πάρει απ’ το μπλε σου. Κι εκεί που κοιτώ, ήρθαν απρόσμενα τρεις μικροί φτερωτοί επισκέπτες κι έφεραν την χαρά, την ελπίδα και την ξεγνοιασιά της άνοιξης.
Το παιχνίδι τους μου θύμισε πως την άνοιξη την φτιάχνεις εσύ, μ’ ο,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο.
Κι έτσι η έγνοια πέταξε μαζι τους μακριά και το κύμα σου με δρόσισε.
Χαμογελώ…😊
Π.Β.
07/05/2021
Κινέτα

* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Στάθηκα να σε χαρώ

• 

Σε πέρασα. Σε προσπέρασα.
Χάζεψα και θαύμασα, τον ανθισμένο μπαξέ γύρω σου με τα μεγαλόπρεπα τριαντάφυλλα.
Μα έπειτα φύσηξε…κι ο αέρας μου έφερε κάτι από το θάρρος σου!

• 

Με ξάφνιασες και στάθηκα να σε χαρώ!
Τόσο μόνο, μα με τόση χαρά.
Προσπάθησα να καταλάβω πόση αυτοπεποίθηση μπορεί να χωρέσει ένα τόσο δα κλαράκι. Ήταν η θέληση σου μοναχά ή που δε βρέθηκε κανείς να σου πει «Δε μπορείς!», «Δεν αξίζει!», «Μην πας κόντρα στις συνθήκες, είναι μάταιος κόπος!»?
Φυσάει. Σε χαϊδεύει το αεράκι κι εσύ χορεύεις και σκορπάς το ελαφρύ σου άρωμα. Κάνεις τη μοναξιά σου παράδεισο.

• 

Τολμάς και επιμένεις να είσαι η Χαρά και το Φως της ζωής ακόμα και κάτω από τη σκιά των φανταχτερών τριαντάφυλλων.
Ακόμα και για μένα που σε προσπέρασα.
Σ’ ευχαριστώ!!🥰 🌸
Πηνελόπη

* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Η ΦΛΟΓΑ και Η ΘΡΑΚΑ

Κάθισα κατάχαμα δίπλα στο τζάκι κι έμεινα να το χαζεύω. Προσπάθησα να ακούσω τη σιωπή του. Μα, τι παράξενο πράγμα ο νους? Αμέσως έπιασε, κουβεντούλα με τη φλόγα. Οι πύρινες γλώσσες της, ξεπηδούσαν από τα κούτσουρα τόσο όμορφες, παιχνιδιάρες, γεμάτες από πάθος για λάμψη, για ζεστασιά, για μοίρασμα. Η φλόγα όμως είχε μια θλίψη. Ο νους σώπασε πάλι κι εκείνη μουρμούρισε: «Αχ και να ήμουν η θράκα.»

«Μα, πως είναι δυνατόν εσύ, που με θάρρος ξεπηδάς από σπίθα και γίνεσαι φλόγα και σκορπάς φως, με τόση λάμψη, με τόσο πάθος, να ζηλεύεις την φτωχή θράκα?»,είπε ο νους.

«Ναι, μα εγώ καίω ό, τι αγαπώ. Διώχνω, όποιον σταθεί κοντά μου. Ακόμα και οι πιο υπομονετικοί, κάποια στιγμή πάνε πιο πέρα αναψοκοκκινισμένοι. Η θράκα, όμως? Όλοι αποζητούν να απολαύσουν την βαθιά ζεστασιά και τη θαλπωρή της. Εκείνη μπορεί να μαλακώσει την πιο σκληρή πατάτα και να κάνει μέλι τα στυφά κάστανα.»

» Μα δίχως φλόγα, θράκα δε θα υπάρξει», της είπε ο νους φυσώντας πιο κοντά, κάνοντας παιχνίδι και χορό με τις πιο ψηλές της γλώσσες. Η φλόγα θέριεψε για λίγο κι ο νους συνέχισε.

» Πάψε να στεναχωριέσαι φλόγα. Αρκεί να σκεφτείς, πως εσύ κι η θράκα είστε ένα. Όποιος μπορέσει να αντέξει τον παρορμητισμό της φλόγα σου, θα απολαύσει και τη ζεστασιά της θράκα σου. Κι αν θελήσει να ρίξει κούτσουρο για να σε ξαναδεί, τότε είναι φίλος. Έτσι πάνε αυτά.»
Και η φλόγα έσβησε κι έγινε θράκα. Μα, ο νους δεν έφυγε από εκεί. Έμεινε να απολαύσει και τη βαθυά ζεστασιά, που θα του χάριζε η φίλη του η φλόγα, μα ως θράκα πια. Ετοίμασε κι ένα κούτσουρο ακόμα…!

Αφιερωμένο στις άγουρες φιλίες… 🧡

*Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Ξύπνα παιδί και θα δεις πως μπορείς

Τι κι αν τα χρόνια περνούν σα νερό και τα σημάδια τους αφήνουν σωρό?
Η ψυχή δεν μπορεί να γεράσει ποτέ, μένει αιώνια νέα όπως χθές.
Σκιρτάει όταν βλέπει φίλους παλιούς και κουρνιάζει σε μνήμες που έχει μ’ αυτούς.
Σε κάνει να νιώθεις παιδάκι ξανά και τα μάτια γεμίζει δάκρυα χαράς.
Ειναι ευλογία να πεις πως μπορείς φίλους παλιούς και πάλι να δεις.
Να ξυπνήσετε όλοι τα αιώνια παιδιά, που κρύβονται μεσα σας κάπου καλά.
Να γελασεις, να νιώσεις δίχως φραγμούς γιατί τα παιδιά δεν τους ξέρουν αυτούς.
Να αφήσεις το μεσα σου να ξεδιπλώσει ξανά, ο,τι παιδιαστικο κρύβεις βαθιά.
Και τότε θα ξέρεις πως ακόμα μπορείς, να πας τη ζωή όπου θέλεις εσύ!!

Αφιερωμένο σε όλους τους συμμαθητές δημοτικού, που 25 χρόνια μετά, αποτελούν αφορμή νοερης διαφυγής και νοσταλγίας! Σας ευχαριστώ!

* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Η δική μας πρώτη ιστορία αστέρι μου

Μετά από 2 χρόνια και αφότου τα μικρά μας δίδυμα είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε μια τροχιά στη σφαίρα της συνεννόησης, ο γονεϊκός μας ρόλος άρχισε να φαντάζει ως ευκαιρία αυτοβελτίωσης και η μεγάλη απόφαση πάρθηκε…. τότε ήταν η κατάλληλη ώρα να φωτίσει στον δικό μας ουρανό ένα ακόμα μικρό αστέρι, ενώ τα δίδυμα φεγγάρια μας τον είχαν γεμίσει ήδη με ενα σωρό συναισθήματα, που άλλαξαν για πάντα την ζωή μας και τον σκοπό της! Αν δεν κάναμε τότε το τρίτο ζουζούνι, που τόσο θέλαμε, δεν θα παίρναμε ποτέ την απόφαση! Τότε ο εγκέφαλος δούλευε σε safe mode, έχοντας την εξαιρετική ικανότητα που αναπτύσσει ενας γονιός να κοιμάται με το ενα μάτι ανοιχτό και να αντλεί μια ανεξήγητη δύναμη από αυτά τα «πρώτα» θαυμαστά που κάνουν τα μικρά μας θαύματα! Κάθε «πρώτο» χαμόγελο, κάθε «πρώτο» δόντι, κάθε «πρωτο» βήμα, κάθε «πρώτη» λέξη, ήταν μια δόση «φόρτισης» των κουρασμένων μας κορμιών, που μας έκαναν να ξεχνάμε όλα εκείνα που αν τα θυμόμασταν, θα σκεφτόμασταν και δεύτερη φορά την γονεικότητα ως ευλογία… έτσι δεν άργησε να έρθει ένα τεστ θετικό…& ενα άγχος μην έρθουν ξανά δυο μικροί επισκέπτες, που θα ανάγκαζαν τον καλό μας μπαμπά να πάρει διπλωμα για πούλμαν!! 😝

Το πλάνο τοκετού  για την δεύτερη γέννα το είχα αποφασίσει πριν ακόμα κι από τη σύλληψη… ήξερα βαθυά μέσα μου πως έπρεπε αυτή τη φορά και μετά από μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία πρώτης  καισαρικής να εμπιστευτώ το κορμί μου και το μικρό μου αστέρι και να τους δώσω την ευκαιρία να προσπαθήσουν για αυτό που είναι φτιαγμένα να κάνουν. Ήθελα να βιώσω το θαύμα του φυσιολογικού τοκετού, χαρίζοντας στο μωρό μου και στο κορμί μου όλα εκείνα τα οφέλη, που συνεπάγεται μια φυσιολογική γέννα, εφόσον όλα πήγαιναν κατευχήν εως το τέλος της εγκυμοσύνης! Έψαξα, μελέτησα, προβληματίστηκα και αποφάσισα το πλαίσιο μέσα στο οποίο ήθελα να γεννήσω με ασφάλεια προσπάθώντας ένα VBAC τοκετό (vaginal birth after cesarean). Εδώ θέλω να πω σε κάθε μανούλα, που σκέφτεται, αναρωτιέται, ψάχνει & θέλει να μάθει σχετικά με το VBAC, πως η εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής είναι αρκετη για να σε κάνουν να πάρεις την καλύτερη δυνατή απόφαση για τη στιγμή μηδέν του παιδιού σου! Εσύ ξέρεις και αν δεν ξέρεις μπορείς και οφείλεις να μάθεις!  Δεν χρειάζονται φανατισμοί, δεν χρειάζεται τρομοκρατία. Οφείλεις να εμπιστευτείς το κορμί σου, να μένεις συνδεδεμένη με το μωρό σου και όντας αφυπνισμένη να ενημερώνεσαι συνεχώς ώστε να επιλέξεις ένα πλαίσιο, που θα στηρίξει έναν τοκετό με σεβασμό και ασφάλεια για σένα και το μωρό σου!

Εγώ, παρότι είχα αποφασίσει απο νωρίς αυτό το πλαίσιο, βρέθηκα στον 5ο μήνα γεμάτη ανασφάλειες και μια προδομένη εμπιστοσύνη (σχετικά θα μπορούσα να γραψω ένα αρθρο ολόκληρο για την κατάχρηση της εμπιστοσύνης και της γενικής αντίληψης που δεσπόζει στις μέρες μας πως η «καλοσύνη και η καλή καρδιά αποτελούν αδυναμια» btw φευγει της θεματολογίας της παρούσας αφήγησης) να ψαχνω για άλλον γιατρό και άλλη μαία!! Όμως, όπως λέει και ο σοφός λαός «κάθε εμπόδιο για καλό» μιας και μέσα από αυτή την βίαιη αλλαγή σχεδίων και τη νέα αναζήτηση βρέθηκα εκεί ακριβώς που έπρεπε να είμαι! Γνώρισα ενα εξαιρετικό επιστήμονα, ένα εκπληκτικό άνθρωπο και ξανασυνάντησα μια μοναδική «μανάρα», που έμελλε να εχω πλάι μου σε μια τις πιο δυνατες στιγμές της ζωής μου!! Το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης κύλησε φυσιολογικά, το μωρό αναπτυσσόταν άριστα, καμία παθολογία δεν μας είχε προβληματίσει και έτσι ερχόμασταν όλο και πιο κοντά στον στόχο, που ήταν η ευκαρία για ένα τοκετό φυσιολογικό! Φτάσαμε αισίως στην 38η βδομάδα και ένα Σαββατιάτικο ξημέρωμα, ενώ παραθερίζαμε στο εξοχικό, ένιωσα μέσα στον ύπνο μου ένα «τσίμπημα», που μαζί του έφερε ενστικτωδώς και μια ζαλισμένη και κοιμισμένη σκέψη «λες να ειναι σημάδι;; Η κούραση όμως νίκησε τη σκέψη και συνέχισα να κοιμάμαι, μέχρι που ένιωσα ξανά το ίδιο τσίμπημα και αποφάσισα να σηκωθώ να πάω στο μπάνιο και κάπου εκεί στη διαδρομή «σπασανε τα νερά».Ήταν 6:30 το πρωί, που ειδοποίησα τους γονείς μου στο διπλανό δωμάτιο και μετά τον ευτυχή πατέρα. Και ξαφνικά βρέθηκα με σπασμένα νερά, ελαφρως αγχωμένη για το πως πρεπει να κινηθώ απο εδώ και στο εξής & με όλους να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο κοτέτσι. Την παράσταση είχε κλέψει η αλεπού με τα αλεπουδάκια της που μπήκαν και ξεκληρησαν το κοτέτσι του παππού, την ίδια στιγμη που το δικό μου αλεπουδάκι είχε κάνει το πρωτο του βήμα, που το έφερνε πιο κοντά στην αγκαλιά μας! Έτσι καπου στις 7:30….με απολογισμό μείον 5 κοτόπουλα μειον εναν κόκκορα, μειον μια αλεπουδίτσα και συν άλλη μια που περίμεναμε πώς και πώς να την παρουμε αγκαλιά, ξεκινήσαμε για την Αθήνα, καθότι μετά απο επικοινωνία με το γιατρό οι οδηγίες ήταν ξεκάθαρες: «Ξεκινας γενική στο σπίτι, περπάτημα και μπουσούλημα για να βοηθήσουμε τους πόνους τοκετού να ερθουν άμεσα!!» Οι σκηνές που εκτιλήχθηκαν τις επόμενες ώρες ήταν κωμικοτραγικές, μιας και ο λατρεμένος μου σύζυγος αποφάσισε πως ήταν η ευκαρία της ζωής του και με έβαλε να ξεκινήσω την γενική από το αυτοκίνητο, έχοντας το θράσος να κάθεται εκείνος να με «καμαρώνει» κάνοντας τσιγάρο παραδίπλα. Το delivery boy, που του έφερε τον καφέ (τσιγάρο χωρις καφέ δεν γινεται γιά…) απο τύχη θαρρώ δεν κάλεσε την πρόνοια να τον μαζέψει, στην θέα της έρημης εγκύου στα γόνατα να τριβω ζάντα με την κοιλιά τούρλα και τον «μαχαραγιά» να είναι αραχτός σταυροπόδι  με την καφεδάρα του… μεγάλες στιγμές!!!! Οι πόνοι ωστόσο ερχόντουσαν…έφευγαν…ξαναερχόντουσαν…ξαναέφευγαν…αλλά δεν φτάσαμε ποτέ το συστηματικό τρίλεπτο, που σηματοδοτεί την έναρξη τοκετού και έτσι μιας και οι ώρες της safe αναμονής πέρασαν  πήραμε το δρόμο για το μαιευτήριο!! Όλες τις ώρες στο σπίτι…(αφότου είχα τελειώσει τη γενική 😛) προσπαθούσα να μένω συνδεδεμένη με το κοριτσάκι μου, γεγονός που δεν άφησε λεπτό το φόβο να μπει στο μυαλό μου… σιγοτραγουδούσα συνεχώς έναν αυτοσχέδιο σκοπό της στιγμής, καλώντας την μικρή μου αλεπουδίτσα να βγεί, με μικρές παύσεις τις ώρες των μεγάλων συσπάσεων! Το ίδιο έκανα και στο μαιευτήριο. Μπήκα με μικρή διαστολή και παρά την πρώτη δόση ωκυτοκίνης τραγουδούσα και σκεφτόμουν το μουτράκι της, μέχρι που μετά από καποιες ώρες οι πόνοι κορυφώθηκαν και δεν μπορούσα να τραγουδήσω άλλο. Ζήτησα επισκληρίδιο, μου εβαλαν μια μικρή δόση και κατάφερα να κοιμηθω για καμια ώρα, μετά ξανασηκωθηκα και αρχισα το μουρμουρουτραγούδι μου. Οι ώρες περνούσαν και το δρομολόγιο ήταν μπάλα – σκαμνί , σκαμνί -μπάλα!! Με παρηγορούσε η σκέψη πως κάθε πόνος με έφερνε πιο κοντά στο μικρό μας αστεράκι και πως στην πρώτη της «νίκη» για τη ζωή ήμουν μαζί της ενεργά, συμμετέχοντας κι εγώ στον αγώνα της να δει το φως και μοιραζόμασταν τον πόνο και την προσπάθεια. Μεσολάβησε αλλη μια δίωρη δόση επισκληριδίου και μετά είχαμε επιτέλους φτάσει μετά από 12 ωρες στο μαιευτήριο σε τελεία διαστολή! Επισκληρίδιο δεν μου ξαναέκαναν γιατί σε αυτή την τελική ευθεία έπρεπε να είμαι 100% εκεί!! Η μεγάλη ώρα είχε έρθει!!! Θα ακούγαμε το κλάμα της και θα ένιωθα επιτέλους το ζεστό κορμάκι της πάνω στο δικό μου. Όλες αυτές τις ώρες σε αυτό το μικρό δωματιάκι, που έμελλε να γινει η δική μας φάτνη και να λάμψει το δικό μας αστεράκι εκεί, ήταν μαζί μου ο ευτυχής πατέρας, η «μανάρα»-μαία μου και ο εκπληκικός «αναπληρωτής» γιατρός μου*! 12 ώρες και οι 3 στο πλάι μου…ο καθένας ζούσε τη στιγμή από τη δική του θέση και όλοι μαζί συνέβαλαν στο να κανουν το γεγονός ακόμα πιο ευτυχές, απ’ όσο ήταν ήδη εξορισμού! Οι κινήσεις τους ήταν γρήγορες, άρτιες & στοχευμένες και παρότι πολλές από αυτές εγώ εκείνη την ώρα δεν τις κατέγραψα καν, ο σύζυγος που κατέγραφε κάθετι – άνετα μπορεί να ξεγεννήσει με επιτυχία την Μαριγούλα, την κατσίκα της γιαγιάς μετά απο τέτοιο σχολείο – συμφώνησε πως δεν ένιωσε κι εκείνος ούτε για μια στιγμή άγχος ή αμφιβολλία για όσα διαδραματίζονταν μέσα σε εκείνο το ροζ δωματιάκι! Εκοψε το λώρο εκείνος, είδε πρώτος τη «αλεπουδίσια» μουρίτσα της, βίωσε εκ των έσω το θαύμα της ζωής και όπως δηλώνει κι ο ίδιος ο σεβασμός του πια προς την «μάνα φύση» έχει αλλάξει επίπεδο!!! Και κάπως έτσι η δική μας «παρέα» μεγάλωσε μαζί με τα άχγη και τις χαρές μας! 😊Η εμπιστοσύνη στη φύση μας και η ασφάλεια που μπορεί να σου προσφέρει ένας πραγματικά επαγγελματίας γιατρός, που σέβεται τον όρκο του και το λειτούργημα του, είναι θαρρώ το Α και το Ω, για κάθε γέννα, είτε εξελιχθεί φυσιολογικά είτε χρειαστεί λόγω κάποιας παθολογίας καισαρική! 
**Εδώ για όσους έτυχε να έχουν διαβάσει την ιστορία τοκετού των διδύμων μου, θέλω να σημειώσω την διαφορά προσέγγισης των πραγμάτων και το καταλυτικό ρόλο που μπορεί να έχει για την ψυχολογια κάποιου και την λήψη αποφάσεων ο τρόπος που έχει κάποιος ! Το θέμα, τρομοκράτης-τεχνοκράτης γιατρός vs επαγγελματίας-άνθρωπος γιατρός!! Τρομοκράτης: Στην εγκυμοσύνη των διδύμων στον 8ο μήνα, ο γιατρός, που προφανώς ήθελε να έχει σε τάξη την ατζέντα του, σε ενα απο τα προγραμματισμένα ραντεβού μας με διαβεβαίωσε αιφνιδίως, πως δήθεν δεν προλαβαίνω να φτάσω ούτε καν σπίτι και θα γεννήσω στις επόμενες ώρες και αν δεν μπω για καισαρική την επόμενη μέρα (Παρασκευή) κ γεννησω μέσα στο Σαββατοκυριακο που εκείνος θα λείπει εκτος Αθηνων ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΡΙΣΚΟ να με χειρουργήσει ο συνεργάτης που αφήνει πίσω! Αποτέλεσμα: Με τρομοκράτησε, με αγχωσε και με έπεισε(σχεδόν) για μια αναίτια προγραμματισμένη καισαρική, που θα χρέωνε στα παιδιά μου χωρις ουσιαστικό λόγω περισσότερες μερες στην θερμοκοιτίδα & σε μένα μια ψυχολογία υπό του μηδενός! Επαγγελματίας: Στην δεύτερη εγκυμοσύνη, όταν τα γεγονότα με οδήγησαν στον 5ο μήνα στον γιατρό αυτό, το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν πως βάσει της ΠΗΤ μου ήταν πολύ πιθανό να μην μπορέσω να γεννησω μαζί του, καθότι θα έλειπε σε προγραμματισμένες διακοπες και πως αν παρόλα αυτά έπαιρνα την απόφαση να συνεχίσουμε την παρακολούθηση μαζί και τύχει να γεννήσω στο διάστημα της απουσίας του θα αναλάμβανε τον τοκετό ο «αναπληρωτής» συνεργάτης γιατρός, τον οποίο φροντισε να μπορώ να γνωρίσω πριν πάρω την απόφαση και με διαβεβαίωσε για την σύμπνοια θέσεων που έχουν σε θέματα τοκετών! Αποτέλεσμα: Μπήκα στην αίθουσα τοκετων με ενα φοβερό αίσθημα ασφάλειας παρότι όντως τελικα έλειπε, νιώθω πως στον τοκετό μου ήταν ΔΥΟ δικοί μου γιατροί!!!  Και ενώ γέννησα με τον «αναπληρωτη»,ο «δικος μου» γιατρός έλαμπε δια της απουσίας του, γνώριζε πρωτος για την εξέλιξη του τοκετού απο τη στιγμή που σπασανε τα νερά και παρότι σε διακοπές, ήταν on call και τις 12 ώρες και ενημερωνόταν για όλα! Ενιωθα να στεκεται κάπου εκεί διπλα μας και ας μην τον έβλεπα, ένιωθα ασφαλής! Σ’ ευχαριστω για όλα Γιατρέ μου!! ❤️

*Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Γιατί η ΜΑΝΑ γιορτάζει κάθε μέρα

Μπορεί τα ανθοπωλεία να ξεπούλησαν σήμερα και τα πεζοδρόμια (τώρα που κανένα ανθοπωλείο δεν θα φροντίσει να σου θυμήσει πόσο σημαντικές είναι στη ζωή μας οι μαμάδες) να γίνουν και πάλι γκρι από αύριο, δίχως τα εκατοντάδες αραδιασμένα γλαστράκια, τις πολύχρωμες κορδέλες και τα φρου φρου, αλλά όχι, η γιορτή της Μητέρας δεν τελείωσε εδώ και δεν θα ξανά είναι σε 12 μήνες!
Η γιορτή της Μητέρας γεννήθηκε μαζί σου, μαζί με το πρώτο σου κλάμα και δεν θα πάψει αυτή η γιορτή, μέχρι και την τελευταία σου ανάσα! Δεν πρέπει να πάψεις να την γιορτάζεις!
Η μητέρα σου γιορτάζει σε κάθε σου ανάσα, γιατί ήταν αυτή που σε άκουσε να παίρνεις την πρώτη σου, μέσα από εκείνο το πρώτο κλάμα τη στιγμή μηδέν. Γιορτάζει σε κάθε σου βήμα, γιατί ήταν αυτή που σου κράτησε το χέρι στο πρώτο σου και το έκανε να φαντάζει σημαντικότερο και απο εκείνο του Neil Armstrong στη Σελήνη. Γιορτάζει σε κάθε σου χαμόγελο, γιατί ήταν εκείνη που σε δίδαξε να κάνεις τα δύσκολα εύκολα μέσα από αυτό. Γιορτάζει σε κάθε σου προσπάθεια να γίνεις καλύτερος, γιατί ήταν αυτή που σε έμαθε πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Γιορτάζει σε κάθε σου επιτυχία, γιατί ήταν αυτή που πίστεψε πρώτη σε σένα και σε έπεισε πως μπορείς καταφέρεις τα πάντα. Γιορτάζει σε κάθε σου κλάμα, γιατί είναι αυτή που σε έμαθα να γεννιέσαι ξανά από τις στάχτες σου και να κάνεις τη θλίψη σου τα φτερά που θα σε πάνε ακόμα πιο ψηλά. Γιορτάζει σε κάθε σου άγχος, γιατί ήταν αυτή που σε δίδαξε να κοιτάς ψηλά με Πίστη. Γιορτάζει σε κάθε μπόρα, γιατί σε έμαθε πως μια αγκαλιά και ένα καθησυχαστικό βλέμμα αρκούν για να βγει και πάλι ο ήλιος. Γιορτάζει σε κάθε σου σκίρτημα αγάπης, γιατί σε έμαθε να αγαπάς όπως μόνο μια Μάνα ξέρει.
Τη Μάνα, λοιπόν, να τη γιορτάζεις κάθε μέρα, όχι μόνο μια μέρα!
Να τη γιορτάζεις μέσα από το ευχαριστώ, το σ’αγαπώ, το συγγνώμη, την καλημέρα και την καληνύχτα, που πολλές φορές ξεχνάς να της πεις ή με μια προσευχή νοσταλγώντας αυτά που ήταν για σένα κι αυτά που είσαι εσύ τώρα, χάρη σε εκείνη! Αν την έχεις πλάι σου, να τη γιορτάζεις με μια αγκαλιά αυθεντική, που να κρύβει μέσα τα αρώματα κήπων ολόκληρων και με ένα φιλί που θα έχει τη γλύκα όλων των σιροπιαστών της Πόλης!! Να τη φροντίζεις είτε είσαι η “ορχιδέα” της, είτε είσαι το “αγριολούλουδο” της, γιατί το “χώμα” της μάνας σε γέννησε και το “χώμα” της μάνας είναι αυτό που σε τρέφει!
Κι αν υπάρχει πια μόνο στην καρδιά σου η μάνα, να την γιορτάζεις με ένα κερί και ένα δάκρυ μνήμης…γιατί μια μάνα δεν πρέπει να πεθαίνει ποτέ!

Πηνελόπη ❤️

* Το παρόν αποτελεί πρωτότυπο άρθρο και απαγορεύεται η αντιγραφή, επικόλληση και αναδημοσίευση του με οποιονδήποτε τρόπο ή τεχνική μέθοδο χωρίς την πρότερη ρητή έγκριση του συγγραφέα/αρθρογράφου και δημιουργού του.

Αφιερωμένο στη δική μου Μάνα!! ❤️